In Nederland zijn er ieder jaar 30.000 abortussen.
In België 18.000 abortussen.

In Nederland wordt geschat dat er zo’n 20.000 miskramen plaatsvinden.
In België gaat het naar schatting om 28.000 miskramen.

Volgens een artikel uit The Lancet gaat het wereldwijd om 23 miljoen miskramen per jaar.

Deze getallen deel ik om te laten zien dat iedereen er direct of indirect mee te maken krijgt.

En omdat er een taboe op berust is er veel verborgen verdriet én tegelijkertijd opluchting.

Dat je er blij mee bent dat het zo is gelopen mag je eigenlijk niet delen.
Dat je er crisis, verdriet en niet meer jezelf door kunt zijn is ook lastig te bespreken.

Met als resultaat dat tot op de dag van vandaag de meeste mannen en vrouwen dit proces in stilte doormaken.

Dat brengt ons terug naar het taboe.
Terug naar dingen niet (kunnen) bespreken.
Terug naar (noodgedwongen) tong afbijten, vermijden, wegkijken en negeren.

Het lijkt erop dat wij als diersoort daar fysiek en mentaal slecht op gaan.

Ik snap dat het voor sommigen wellicht alternatief overkomt maar er zijn boeken vol geschreven over de fysieke pijn en mentale last mensen (generaties later) dragen door het (om wat voor reden dan ook) verzwijgen en/of niet goed kunnen verwerken van miskramen, stilgeboortes en abortussen.

Daarom een podcast over dit onderwerp zodat we allemaal iets beter worden in het voeren van taboe gesprekken
en zo onze gezondheid weer een stap in de goede richting brengen.

Vrolijke groet en veel liefs, Janneke