Het lijkt wel een nieuwe volksziekte te worden…

Faalangst.

Niet gek.

Het wordt ons thuis, op school en via de media met de paplepel ingegoten.

We worden beloond voor hoge cijfers.
We worden afgestraft als we buiten de lijntjes kleuren.

Tel daar de media bij op die ons voortdurend blootstelt aan het ene na het andere succesverhaal,
terwijl ze niet laten zien wat er aan dat succes vooraf is gegaan.
Namelijk: duizenden uren van keihard werken.
Tranen, blaren, falen en herhalen.

Oja, en we zijn super streng voor normale menselijke gevoelens!
Je bent een loser als je iets spannend, lastig of verdrietig vindt…

Deze combinatie is ideale kweekvijver voor: faalangst.

Dus kleuren we netjes binnen de lijntjes en deinzen we instinctief weg voor ‘mislukken’.

Niet willen ‘mislukken’ beperkt je niet alleen,
het werkt ook nog eens verstikkend.

Want écht succesvol zijn lukt alleen als je bereid bent om te leren.
En leren betekent ook fouten maken.

Want om te voelen en ervaren hoe het wel moet,
moet je ook ervaren en voelen hoe het niet moet.

Als jij het belangrijk vindt dat iedereen waar je mee omgaat je ‘aardig en perfect’ vindt, waardoor er geen ruimte is voor blunders, dan creëer je een hell of a job.
Een gevangenis.
Een zelfgebouwde gevangenis.

Waarom?
Je legt je lot nu volledig in handen van je wispelturige medemens.

Hét recept voor ongelukkigheid en een leeg en onvoldaan gevoel.

Ergens beter in worden is gebaseerd op ontelbaar veel kleine mislukkingen.
De mate van ‘succes’ wordt bepaald door hoe vaak je ergens in hebt gefaald.

Als je niet wil falen, wil je ook geen succes.

En wees nou mild voor je normale menselijke gevoelens en wat strenger voor je gedrag.

Veel faal-plezier!

Je leest hier meer over in het boek de Eiwitleugen.

Vrolijke groet en veel liefs, Janneke