Vaak grijpen mensen hun kans om te klagen over de manier waarop ik en andere veganisten onze boodschap verkondigen.
“Het is zo fel.”
En die activistische veganist blijkt aldus misschien wel averechts te werken…

Is dat waar en hoe werkt dat?

Keep in mind dat de stem in je hoofd de hele dag tegen jou aan praat om je te beschermen tegen ingewikkelde, pijnlijke of verwarrende informatie die jouw zorgvuldig neergelegde kaders wel eens overhoop zouden kunnen schoppen.

Die stem doet dat zodat jij je rustig en prettig voelt.
Want veranderen is iets wat de meeste mensen vaak zo lang mogelijk proberen uit te stellen.

Dat is een normaal psychologisch proces wat je staande houdt in een cultuur waarin het gros van de verhalen niet op feiten is gebaseerd…

Zodra je overtuigingen, ideeën en opvattingen niet meer een mooi samenhangend verhaal vormen ervaar je namelijk direct een onaangename spanning.

Mensen die dieren eten halen vaak alles uit de kast om gaten te schieten in het verhaal van de veganist, en zo van die spanning af te komen.

Of ze proberen je te ontmaskeren als inconsistent om je op die manier weer wat kleiner te maken.

Wat helpt is om jezelf als veganist neer te zetten als een gewoon mens die ook maar gewoon zijn best doet zo min mogelijk leed te veroorzaken.

Als iemand die vaak een schoon wc-papiertje heeft maar heel soms, net als iedereen, ook wel eens moet vegen… 😉

Ik had mijn eigen tekortkomingen en menselijkheid iets meer kunnen benadrukken in mijn gesprek met Patrick Kicken.

Want wat mensen onthouden van een gesprek zijn niet de argumenten, maar het gevoel dat je ze geeft.
Niemand wil zich graag minder, slechter, dikker, dommer of immoreler voelen dan de ander…

Dit noem je cognitieve dissonantie en bespreek ik uitgebreid in het boek De Eiwitleugen te bestellen via deze link.

Veel luisterplezier!

Ook te luisteren via YouTube.

Vrolijke groet en veel liefs, Janneke ❤️