Huisdieren.

Hoe leuk ik het ook zou vinden om weer een hond ‘te hebben’, toch doe ik het niet.

Het voelt voor mij niet goed een dier exact naar mijn pijpen te laten dansen.

Kijk, als mijn ouders op vakantie zijn, wil ik met alle liefde op Abe en Ada passen.
Zo heb ik wel dus lusten en niet de morele lasten 😉

Maar hoe vaak we ook gaan spelen en wandelen.
Hoe lekker de lekkerste vegan brokken van Yarrah ook zijn.
Ook al gebruik ik zo min mogelijk een riem.
Zitten ze niet in kooien of hokken.
Probeer ik vooral te belonen en niet te straffen.
Doe ik niet aan castreren, couperen en trek ik de honden geen kleding aan…

Uiteindelijk bepaal ik wanneer de hond, slaapt, poept, plast, beweegt en speelt… zelfs wanneer en met welke hond ze wel/niet een wipje mogen maken bemoei ik mij…

Oftewel: eerlijk is eerlijk, ik controleer hun leven.

Abe en Ada moeten zich aanpassen aan mijn ritme en gezag.
Ze hebben zich te gedragen naar mijn menselijke regels…

Voor sommige huisdieren heeft dat ‘aanpassen’ soms een dodelijke afloop.
We vinden het zo normaal dat wij ‘het beter weten’ voor een hond, kat, paard en konijn.
En dat beter weten gaat bijna altijd gepaard met castratie van de mannetjes.
Zonder teelballen wordt de agressie van de mannetjes minder waardoor het makkelijker is om ze aan te passen aan onze behoeften.

Ik schrijf niet dat iedereen wreed is voor zijn huisdier.
De meeste huisdieren worden vanuit het perspectief van de mens heel goed verzorgd.

Ik heb alleen besloten dat ik er voorlopig niet meer aan mee doe.
Maar dat was vroeger wel anders.

Vrolijke groet en veel liefs,
Janneke