Inzicht over eten waar nooit over wordt gesproken of geschreven

We waren met Skadi op een trainingskamp geweest in Brugge, België en onderweg naar huis. Het was mijn eerste trainingskamp in de skiff en ik het was fantastisch! Al snel belde mijn ouders met de vraag hoe ik het had ervaren. Daarna belde mijn zusje geïnteresseerd. Zelfs Matthijs, gewoon een vriend, belde enthousiast met de vraag hoe het was gegaan. Super lief maar ondertussen kookte ik van woede!

Mijn (toenmalige) vriendje had moeten bellen! Als allereerste! Was hij mij vergeten ofzo? Interesseerde ik hem niet? Ik wilde dat hij mij belde en mij daarna thuis met open armen opving.

Hij belde niet. Geen sms-je en al helemaal geen warm onthaal thuis.

Diep diep diep teleurgesteld. Compleet gefrustreerd. Wat voelde ik mij eenzaam in het grote huis. Zoo verdrietig. Kapot van het keiharde trainen en hopeloos alleen.

Honger had ik allang niet meer want we hadden direct goed gegeten na de laatste training.

Toch voelde ik een enorme leegte en DIE MOEST OPGEVULD WORDEN.

Een zeurderig en ondraaglijk gevoel. IK MOEST NU één bolletje Turks brood met één plakje kaas hebben! Normaal at ik geen ‘brood met gluten’ en al helemaal geen vette zoute jonge koekaas. Maar ook al zei de ene stem in mijn hoofd: doe nou niet. Van brood met kaas krijg je last van je darmen. Zei een andere stem: jawel, je hebt toch nog honger, je hebt keihard getraind, in brood en kaas zitten misschien voedingsstoffen die je nu blijkbaar nodig hebt. Je lichaam geeft niet voor niets aan de je ‘leeg’ bent. Ineens klonken al die argumenten ontzettend plausibel. [[Als je nu denkt…een simpel broodje kaas?! What’s the problem? Lees dan verder…]]

De tweede stem won de strijd. Tegen beter weten in pakte ik toch geld, deed ik toch mijn schoenen aan, liep ik toch naar het bakkertje tegenover mijn huis, kocht ik toch het brood en de homp kaas. Braaf begon ik met één bolletje en dunne plakjes kaas om vervolgens met een groot mes plakken kaas van een halve centimeter af te snijden en ook al andere zes bollen op te vreten. Nog geen drie minuten later was het hele brood en de hele homp kaas weg.

Nog steeds eenzaam, nog steeds boos, gefrustreerd, verdrietig en teleurgesteld plus als bonus: spijt en buikpijn.

Huilend belde ik mijn vader om uiteindelijk doodmoe in slaap te vallen.

De volgende dag besefte ik direct: dat van gisteravond sloeg nergens op. Ik had geen honger en toch MOEST ik mijzelf volproppen met eten wat ik ‘normaal’ niet eens aan de honden zou voeren.

WAAAAAAAROM??? Waarom had ik mij als een soort van beest gedragen?

Heldere antwoorden vond ik niet meteen maar ik besefte wel direct:

ALS HONGER NIET HET PROBLEEM IS, IS ETEN NIET DE OPLOSSING.

Ik ging op onderzoek uit. Lezen lezen lezen lezen en lezen + direct hulp zoeken want ik moest mijn verhaal kwijt. (Nog steeds) mijn manier om te begrijpen wat mij was overkomen.

Snel leerde ik dat ik mijn pijn niet onder ogen had gezien. Ik had de pijn van eenzaamheid niet gedragen maar onderdrukt met eten in de (onbewuste) hoop dat de vette, zoute homp de leegte zou opvullen.

Misschien doe jij dat met andere genotsmiddelen zoals drank, sigaretten, seks, drugs, chocola, schermen op de telefoon of computer games? Ik had het met brood en kaas gedaan. Ik had mijn ongemakkelijke gevoelens onderdrukt. Mezelf verdoofd. Ik was gevlucht in plaats van de shit (mijn op hol geslagen gedachten / drama) onder ogen te zien en mezelf op te vangen.

Al mijn gevoelens mogen er zijn. Dus ook de, niet zo ‘gemakkelijke’ gevoelens van verdriet, eenzaamheid, teleurstelling, verveling, onzekerheid of afgewezen worden.

Als ik rustig in het moment blijf, rustig observeer waar ik het in mijn lichaam voel, ontstaat er soms snel, soms pas na 90 seconden ruimte en rust in mijn hoofd. Ik draag het. Ik weet dat ik dat aan kan. Dat het vaak mijn ego is (de gedachten in mijn kop) wat op hol slaat en dat er NU, op DIT MOMENT, helemaal niets aan de hand is en geen enkele reden om te gaan vreten terwijl je helemaal geen ‘honger’ hebt.

Eten doe ik als ik honger heb. Wat IK wil en wanneer IK dat wil. Niet om feest te vieren, vanuit sociale druk of om pijn te onderdrukken. Nee, ik eet als ik een duidelijk voorkeur heb voor vers, fris en fruitig. Als mijn lichaam brandstof nodig heeft. De allerbeste brandstof voor mijn fantastische lichaam wat iedere dag keihard voor mij werkt. Daarbij: er is overvloed. Overal en altijd kan ik aan het lekkerste eten komen. Ik kan eten wanneer ik maar wil, zoveel ik wil. Ik ben veilig.

In ‘pijnlijke’ situaties heb ik nog steeds wel eens de impuls om te gaan eten terwijl ik geen honger heb. De woorden…ALS HONGER NIET HET PROBLEEM IS, IS ETEN NIET DE OPLOSSING, klinken dan luid en duidelijk want anders heb ik er straks het probleem van misselijk zijn bij.

Alleen al de nieuwsgierige vraag: wat voel je allemaal Janneke, is voldoende. Ik maak contact met mijn lijf. Ik ben dan mijn ‘eigen vader en moeder’ en spreek mezelf bemoedigende woorden toe. Beschikbaar. In het nu. Compassievol kijk ik naar mijzelf. Compassievol ontmasker ik de illusie van het verhaal wat ik persoonlijk heb gemaakt. Ik laat het er zijn en stop die stressvolle gedachten en geef mezelf wat ik écht nodig heb.

Soms is er een beetje wilskracht nodig: Haha, Janneke, wil je echt jezelf kansloos volproppen met meuk? Lekker misselijk zijn? Je training verpesten omdat je buik op knappen staat en niet normaal kunt bewegen? Nee? Waarom heb je dan nu de behoefte om te eten? Wat leeft er nu in je? Hoe wil je je wél voelen? Fris, snel, helder? Be smart. Choose wisely Janneke. Ik hou van je. Je doet het goed.

Eet jij wel eens terwijl je geen honger hebt? Eten vanuit vermoeidheid, stress, verveling, emotie of de verleiding van genot?
Moet jij een zak chips of reep chocola in een keer opeten?
Stop jij soms dingen in je mond waarvan je vooraf al weet dat je er spijt van krijgt?

Dit zijn tekenen dat je voedsel gebruikt om genot te intensiveren of pijn te onderdrukken. En dat kan grote gevolgen hebben. Misschien krijg je door dit gedrag veel vaker dan je lief is ongezond eten in je lijf waardoor je niet de allerbeste versie van jezelf bent. Of nog erger: die energie zuigende strijd met jezelf. Conflict tussen aan de ene kant je verlangen om energiek en gezond te zijn en aan de andere kant dat zeurende/knagende verlangen naar eten. Het belangrijkste: je onderdrukt wellicht de ware verlangens van je zijn.

Wil jij het allerbeste voor jezelf? Niet meer eten om aan jezelf te ontsnappen? Ben je opzoek naar een gids?

De win-win methode is jouw ticket naar persoonlijke groei, rust in je hoofd en een duurzaam gezond lijf. Zodat je straalt van geluk en gezondheid en als bonus het lichaam krijgt waar je zo naar verlangt.

Stuur je verhaal naar janneke@jannekevandermeulen.nl en ik neem contact met je op.

Veel liefs, Janneke

VRIJ ZIJN WE BLIJ
VOOR WINNAARS | ZONDER VERLIEZERS.

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven