Wij zijn een diersoort die alleen in ziekelijke gevallen louter aan zichzelf denkt.
Als we ons 100% identificeren met de stem in ons hoofd, kúnnen we alleen onszelf zien en aan onszelf denken.
Dan kúnnen we geen rekening houden met de ander, met de dieren en met de aarde.
Maar gelukkig vindt het overgrote deel van de mensen het juist superfijn om iets voor een ander te kunnen betekenen.
Om positief bij te dragen.
(Waar nu trouwens volop misbruik van wordt gemaakt, maar dat terzijde…andere onderwerp).
Het lijkt wel een primaire levensbehoefte van de mens: willen helpen.
We krijgen er een warm gevoel en energie van.
Okay, nu opgelet.
Wanneer heb je meer te geven?
Wanneer kun je beter helpen?
Wanneer je vooral afstemt op wat anderen willen?
Of wanneer je eerst zorgt dat bij jezelf de liefde, gezondheid en energie over de randen klotst?
Zou het zo kunnen zijn dat je dan veel meer te geven hebt wanneer je zelf rust in je hoofd hebt?
Wanneer je energie in je lijf hebt en je helemaal comfortabel bent met wie je bent en wat je doet?
Als je eerst goed voor jezelf zorgt, dan geef je iets super kostbaars.
Je geeft namelijk ruimte, toestemming en vrijheid aan de ander dat ook te doen.
Als je zelf in je kracht staat, zet je de ander automatisch ook in zijn/haar kracht.
Laat je dus niet misleiden door schuldgevoel als anderen commentaar hebben wanneer je voor jezelf en het grotere geheel kiest.
Bijvoorbeeld door gezond veganistisch te eten.
Weet je waarom?
Wanneer jij je aan gaat passen aan de wensen van de ander, dan hoeft die ander niet in actie te komen.
Die kan lekker verder slaapwandelen.
Het ergste?
Jij krimpt ineen als je jezelf onnatuurlijk kleiner maakt dan je bent.
Verlies-verlies-verlies.
Je mag voor jezelf gaan staan, je mag liefdevol egoïstisch zijn.
Dat is juist super sociaal!
Wil je wel iets meer zelfvertrouwen?
Wil je niet langer leeglopen omdat je over je eigen grenzen heen gaat?
Reply op dit bericht.
Ik lees alles.
Meer lezen? Bestel hier.
DE WIN-WIN METHODE | VOOR WINNAARS | ZONDER VERLIEZERS