“Ja maar Janneke, mensen die stilliggen hebben echt wel meer eiwit nodig.”
Fout.
Toch is het het gangbare verhaal in veel ziekenhuizen.
Eiwitten ook wel: aminozuren.
Voor het verhaal belangrijk ;-).
Ouderen die niet 6% tot 10% van hun calorieën uit eiwitten halen maar iets meer eiwitten eten, zo’n 10% tot 20%, hebben 23% meer kans om te overlijden aan een leefstijl ziekte…
6% tot 10% van je calorieën uit eiwitten lijkt laag, maar als je goed kijkt naar de mensen die in goede gezondheid het oudst worden lijkt het eerder optimaal.
Overal ter wereld waar mensen in betere gezondheid significant ouder worden vallen 3 dingen heel duidelijk op:
1. Ze eten vooral fruit en planten.
2. Ze eten extreem weinig (of juist een optimale hoeveelheid) eiwitten.
3. Ze eten vooral veel koolhydraten en heel weinig vet.
Ja, maar Janneke, mensen die weinig (kunnen) bewegen en stilliggen, verliezen veel spiermassa en omdat te compenseren moeten ze in verhouding meer eiwitten eten.
Fout.
De grap is namelijk, je lichaam eet je spieren op om de overdosis aminoZUREN te neutraliseren.
Een zuur lijf, breekt veel makkelijker spieren af.
Wat maakt een lijf zuur?
Vetzuren en aminozuren in je dieet.
Maar ook zwakke nieren maken het lijf zuur.
Dit is de reden waarom oudere mensen zoveel sneller spieren afbreken, omdat de meeste mensen als ze ouder worden – na jaren van zuivel, vis en vlees – een verslechterde nierfunctie hebben.
Want waar hebben je nieren nou een bloedhekel aan?
Aan dierlijke vetzuren en aminozuren
Vooral aan vis.
Mensen die stilliggen moet je dus niet nóg meer eiwitten geven.
Juist extra fruit en groen eten.
De top 5.
En inderdaad, een dieet met veel fruit en groen, een anti-zuur- dieet, bleek positief geassocieerd te zijn met spiermassa bij vrouwen tot 79 jaar oud.
Je moet je spieren blijven uitdagen om ze in shape te houden.
Hoe veel/weinig eiwitten je ook eet.
Because, if you don’t use your muscles, you lose your muscles.
Ik ga hier zeer uitgebreid op in in het boek de Eiwitleugen. Verkrijgbaar via deze link.
Vrolijke groet en veel liefs, Janneke