Als je dit snapt, begrijp je ineens waarom de meeste mensen doen wat ze doen.

Wanneer je geboren wordt, dan ben je helemaal goed zoals je bent.
Ze vinden je leuk, aardig, lief en schattig.

Maar goed, al snel heb je onbewust door dat er bepaalde regels gelden.

Hou je je aan de regels dan krijg je daarvoor in ruil: liefde, aandacht, eten en knuffels.
Doe je dat niet dan krijg je: straf, ontkenning, afwijzing en/of buitensluiting.

Kortom, je moet je aanpassen aan datgene wat je omgeving van je vraagt.
Waarom?
Omdat je die eerste jaren van je leven volledig afhankelijk bent van je omgeving.

Het allereerste (!) wat je dus leert is: afstemmen op je omgeving in ruil voor erkenning, waardering, geborgenheid, liefde en een gevoel van veiligheid.

Het zou handig zijn als, eenmaal volwassen, op een gegeven moment wordt verteld:
Wel verbonden.
Niet afhankelijk.

Aan het einde van de rit, staat er echt niemand met een checklist om af te vinken welke verplichtingen je wel of niet hebt voldaan.

Je mag zelf je weg kiezen, los van wat je ouders, opvoeders, familie, docenten, vrienden en collega’s daarvan vinden.

Natuurlijk is het fijn als je liefde, begrip en warmte van je omgeving ontvangt om de persoon wie je bent.

Maar in ruil voor wat aandacht de hele tijd proberen te voldoen aan de goedkeuring van anderen…
Pfff, vermoeiend.

De grap is, stel je stopt daarmee en je verbindt je vooral met jezelf, dan gaat dat je verbindingen opleveren met mensen in je omgeving die je energie gaan geven.

Wat denk je wat dat gaat doen met jouw mentale én fysieke gezondheid wanneer je mag zijn wie je bent, wat jij denkt, wat je doet en wat je voelt?

Ik heb het al veel vaker geschreven, maar wat staat er met stip op 1 waar mensen op hun sterfbed spijt van hebben?
Dat ze niet zijn gegaan voor voldoening maar tevergeefs hebben geprobeerd het leven te voldoen wat ze dachten dat anderen van ze verwachtten…

Meer hierover? Lees het boek de Eiwitleugen.

Vrolijke groet en veel liefs, Janneke